Για την κατανόηση της σπουδαιότητας της μεθόδου, στις γραμμές που ακολουθούν, θα επιχειρηθεί η απλοποιημένη παρουσίαση της αρχής λειτουργίας της ιατρικής διαγνωστικής υπερηχογραφίας, πάνω στην οποία βασίζεται. Το υπερηχογράφημα στην βασική του μορφή (b-mode) αποτελεί το κατ’ αρχήν διαγνωστικό εργαλείο απεικόνισης με το οποίο ο εξειδικευμένος ιατρός χειριστής του συγκεκριμένου εξοπλισμού είναι σε θέση να αναγνωρίσει μια δομική αλλοίωση στο μαστό. Αυτή, η καταρχάς απεικονιστική καταγραφή του ευρήματος, συνιστά και το πρώτο βήμα στην διαδικασία διάγνωσης μιας πάθησης η οποία μπορεί στον χρόνο εκτέλεσης της εξέτασης, να μην είναι κλινικά εμφανής και να αποτελεί τυχαίο εύρημα ως αποτέλεσμα ενός ελέγχου ρουτίνας (check up).

Τις περισσότερες φορές η ανάδειξη ενός τέτοιου ευρήματος έχει μορφολογικά χαρακτηριστικά (σχήμα-μέγεθος-σύσταση) τα οποία μπορούν με ασφάλεια να θέσουν την διάγνωση. Ωστόσο πολλές είναι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες η διακριτική ικανότητα ή/και τα χαρακτηριστικά της βλάβης είναι τέτοια που δεν επιτρέπουν τον σαφή χαρακτηρισμό της. Αυτό μπορεί, στην περίπτωση του μαστού να συμβεί σε αλλοιώσεις με συνυπάρχοντα και αλληλεπικαλυπτόμενα μορφολογικά και ιδιοσυστασιακά στοιχεία τα οποία απαντώνται τόσο στις καλοήθεις παθήσεις όσο και στις κακοήθειες, μειώνοντας συνεπώς την διαγνωστική ακρίβεια η οποία με την σειρά της και ανάλογα με την περίπτωση, καθιστούν απαραίτητη την διενέργεια περαιτέρω ελέγχου ο οποίος μπορεί να οδηγήσει έως και την βιοψία για την ιστολογική ταυτοποίηση της βλάβης.